За гады пасля 1815 года страх рэпрэсій прывёў да шматлікіх ліберальна-нацыяналістаў пад зямлёй. У многіх еўрапейскіх штатах з’явіліся сакрэтныя таварыствы для падрыхтоўкі рэвалюцыянераў і распаўсюджвання сваіх ідэй. Быць рэвалюцыйным у гэты час азначала прыхільнасць супрацьстаяць манархічным формам, якія былі створаны пасля Вены Кангрэса, і змагацца за свабоду і свабоду. Большасць з гэтых рэвалюцыянераў таксама разглядалі стварэнне нацыянальных дзяржаў як неабходную частку гэтай барацьбы за свабоду.
Адным з такіх людзей быў італьянскі рэвалюцыйны Джузэпэ Мацыні. Нарадзіўшыся ў Генуі ў 1807 годзе, ён стаў членам Таемнага таварыства карбанары. У юнацтве 24 гады яго накіравалі ў выгнанне ў 1831 годзе за спробу рэвалюцыі ў Лігурыі. Пасля ён заснаваў яшчэ два падземныя таварыствы, па-першае, маладая Італія ў Марсэлі, а потым, маладая Еўропа ў Берне, члены якіх былі аднадумцамі маладых людзей з Польшчы, Францыі, Італіі і нямецкіх штатаў. Мацзіні лічыў, што Бог меў намер народу стаць прыроднымі адзінкамі чалавецтва. Такім чынам, Італія не магла працягваць быць пэчворам невялікіх дзяржаў і каралеўстваў. Яго трэба было падробіць у адзіную адзіную рэспубліку ў больш шырокім альянсе нацый. Толькі гэта аб’яднанне можа стаць асновай італьянскай свабоды. Пасля яго мадэлі былі створаны сакрэтныя таварыствы ў Германіі, Францыі, Швейцарыі і Польшчы. Нястомнае супрацьдзеянне Мацзіні да манархіі і яго бачанне дэмакратычных рэспублікаў спалохалі кансерватараў. Metternich назваў яго “самым небяспечным ворагам нашага грамадскага парадку”.
Language: Belarusian