როგორც კონსერვატიული რეჟიმები ცდილობდნენ თავიანთი ძალაუფლების კონსოლიდაციას, ლიბერალიზმი და ნაციონალიზმი სულ უფრო და უფრო ასოცირდება რევოლუციასთან ევროპის ბევრ რეგიონში, როგორიცაა იტალიისა და გერმანიის სახელმწიფოები, ოსმალეთის იმპერიის, ირლანდიისა და პოლონეთის პროვინციები. ამ რევოლუციებს ხელმძღვანელობდნენ ლიბერალ-ნაციონალისტები, რომლებიც მიეკუთვნებოდნენ საშუალო დონის ელიტას, რომელთა შორის იყვნენ პროფესორები, სკოლის მასწავლებლები, თანამშრომლები და კომერციული საშუალო კლასების წევრები.
პირველი აჯანყება მოხდა საფრანგეთში 1830 წლის ივლისში. ბურბონის მეფეები, რომლებიც 1815 წლის შემდეგ კონსერვატიული რეაქციის დროს აღდგნენ ხელისუფლებაში, ახლა ლიბერალურმა რევოლუციონერებმა დაამარცხეს, რომლებმაც ლუი ფილიპესთან ერთად დააყენეს კონსტიტუციური მონარქია. ”როდესაც საფრანგეთი იჩენს თავს,” ერთხელ აღნიშნა მეტტერნიმმა, ”დანარჩენი ევროპა ცივად იჭრება.” ივლისის რევოლუციამ გამოიწვია აჯანყება ბრიუსელში, რამაც ბელგიის დაშლა გამოიწვია ნიდერლანდების გაერთიანებული სამეფოსგან.
ღონისძიება, რომელიც ნაციონალისტური გრძნობების მობილიზებას ახდენს ევროპაში განათლებულ ელიტას შორის, იყო ბერძნული დამოუკიდებლობის ომი. საბერძნეთი ოსმალეთის იმპერიის ნაწილი იყო მეთხუთმეტე საუკუნიდან. ევროპაში რევოლუციური ნაციონალიზმის ზრდამ გამოიწვია ბრძოლა დამოუკიდებლობისთვის, ბერძნებს შორის, რომლებიც დაიწყო 1821 წელს. საბერძნეთის ნაციონალისტებმა მხარი დაუჭირეს გადასახლებულში მცხოვრები სხვა ბერძნებისგან და ასევე მრავალი დასავლეთ ევროპიდან, რომელთაც თანაგრძნობა ჰქონდათ ძველი ბერძნული კულტურის მიმართ. პოეტებმა და მხატვრებმა შეაფასეს საბერძნეთი, როგორც ევროპული ცივილიზაციის აკვანი და საზოგადოებრივი აზრის მობილიზება მოახდინეს მუსლიმური იმპერიის წინააღმდეგ ბრძოლის მხარდასაჭერად. ინგლისელმა პოეტმა ლორდ ბაირონმა თანხები მოაწყო და მოგვიანებით საბრძოლველად გაემგზავრა ომში, სადაც იგი 1824 წელს გარდაიცვალა სიცხით. დაბოლოს, 1832 წლის კონსტანტინოპოლის ხელშეკრულებამ საბერძნეთი აღიარა, როგორც დამოუკიდებელი ერი. Language: Georgion