ខណៈពេលដែលវាមានភាពងាយស្រួលគ្រប់គ្រាន់សម្រាប់តំណាងឱ្យអ្នកគ្រប់គ្រងតាមរយៈរូបបញ្ឈរឬរូបចម្លាក់តើអ្នកធ្វើដំណើរយ៉ាងម៉េចក្នុងការផ្តល់ទឹកមុខដល់ប្រជាជាតិមួយ? សិល្បករនៅសតវត្សទីដប់ប្រាំបីនិងសតវត្សរ៍ទីដប់ប្រាំបួនបានរកឃើញផ្លូវមួយដោយការបង្ហាញជាតិមួយ។ និយាយម៉្យាងទៀតពួកគេតំណាងឱ្យប្រទេសមួយដូចជាវាជាមនុស្សម្នាក់។ បន្ទាប់មកប្រជាជាតិត្រូវបានគេបង្ហាញថាជាតួលេខរបស់ស្ត្រី។ សំណុំបែបបទស្ត្រីដែលត្រូវបានជ្រើសរើសឱ្យបង្ហាញជាតិមិនបានឈរសម្រាប់ស្ត្រីពិសេសណាមួយនៅក្នុងជីវិតពិតទេ។ ផ្ទុយទៅវិញវាបានព្យាយាមផ្តល់នូវគំនិតអរូបីនៃប្រទេសមួយដែលជាទម្រង់ជាក់ស្តែងមួយ។ នោះគឺតួលេខរបស់ស្ត្រីបានក្លាយជាការប្រៀបធៀបរបស់ប្រទេសជាតិ។
អ្នកនឹងចាំថាក្នុងអំឡុងពេលនៃសិល្បករបដិវត្តបារាំងបានប្រើការប្រៀបធៀបរបស់ស្ត្រីក្នុងការបង្ហាញគំនិតដូចជាសេរីភាពយុត្តិធម៌និងសាធារណរដ្ឋ។ ឧត្តមគតិទាំងនេះត្រូវបានតំណាងតាមរយៈវត្ថុជាក់លាក់ឬនិមិត្តសញ្ញា។ ដូចដែលអ្នកនឹងចងចាំគុណលក្ខណៈនៃសេរីភាពគឺមួកពណ៌ក្រហមឬខ្សែសង្វាក់ដែលខូចខណៈពេលដែលយុត្តិធម៌ជាទូទៅមានស្ត្រីពិការភ្នែកដែលមានជញ្ជីងថ្លឹងមួយគូ។
អំពើបាបរបស់ស្ត្រីស្រដៀងគ្នានេះត្រូវបានបង្កើតឡើងដោយសិល្បករនៅសតវត្សទី 19 ដើម្បីតំណាងឱ្យប្រទេសជាតិ។ នៅប្រទេសបារាំងនាងត្រូវបានគេស្គាល់អត្តសញ្ញាណគ្រីស្ទៀនណេនដែលជាឈ្មោះគ្រីស្ទានដ៏មានប្រជាប្រិយមួយដែលបានគូសបញ្ជាក់ពីគំនិតរបស់ប្រជាជាតិប្រជាជន។ ចរិតរបស់នាងត្រូវបានគូរពីអ្នកដែលមានសេរីភាពនិងសាធារណរដ្ឋ – មួកក្រហម Tricolor ដែលជាកាប៊ីន។ រូបចម្លាក់របស់ម៉ារៀនត្រូវបានគេចិញ្ចឹមបីបាច់ក្នុងការ៉េសាធារណៈដើម្បីរំ the កសាធារណៈជននៃនិមិត្តរូបជាតិនៃការរួបរួមនិងបញ្ចុះបញ្ចូលពួកគេឱ្យស្គាល់វា។ រូបភាព Marianne ត្រូវបានសម្គាល់នៅលើកាក់និងតែម។
ស្រដៀងគ្នានេះដែរអាឡឺម៉ង់បានក្លាយជាការប្រៀបធៀបរបស់ប្រទេសអាឡឺម៉ង់។ នៅក្នុងការតំណាងដែលមើលឃើញ, អាឡឺម៉ានបានពាក់មកុដនៃស្លឹកអូកដូចជាដើមឈើអុកអាល្លឺម៉ង់តំណាងឱ្យវីរភាព។
Language: Cambodian