Na 1848 verhuisde het nationalisme in Europa af van de associatie met democratie en revolutie. Nationalistische sentimenten werden vaak gemobiliseerd door conservatieven voor het bevorderen van de staatsmacht en het bereiken van politieke dominantie over Europa.
Dit kan worden waargenomen in het proces waardoor Duitsland en Italië verenigd werden als natiestaten. Zoals u hebt gezien, waren nationalistische gevoelens wijdverbreid onder Duitsers uit de middenklasse, die in 1848 probeerden de verschillende regio’s van de Duitse Confederatie te verenigen in een door een gekozen parlement van de natiestaat. Dit liberale initiatief voor het bouwen van natie werd echter onderdrukt door de gecombineerde krachten van de monarchie en het leger, ondersteund door de grote landeigenaren (Junkers genoemd) van Pruisen. Vanaf dat moment nam Pruisen de leiding over de beweging voor nationale eenwording. De eerste minister, Otto von Bismarck, was de architect van dit proces uitgevoerd met de hulp van het Pruisische leger en de bureaucratie. Drie oorlogen gedurende zeven jaar – met Oostenrijk, Denemarken en Frankrijk in Pruisische overwinning en voltooiden het proces van eenwording. In januari 1871 werd de Pruisische koning, William I, uitgeroepen tot Duitse keizer in een ceremonie in Versailles.
Op de bittere koude ochtend van 18 januari 1871 verzamelde een vergadering bestaande uit de prinsen van de Duitse staten, vertegenwoordigers van het leger, belangrijke Pruisische ministers, waaronder de Chief Minister Otto von Bismarck, verzameld in de onverwarmde hal van spiegels in het paleis van Versailles om het nieuwe Duitse rijk te verkondigen dat door Kaiser William I van Prucsia werd ondergaan.
Het landbouwproces in Duitsland had de dominantie van de Pruisische staatsmacht aangetoond. De nieuwe staat legde een sterke nadruk op het moderniseren van de valuta-, bank-, juridische en gerechtelijke systemen in Duitsland. Pruisische maatregelen en praktijken werden vaak een model voor de rest van Duitsland.
Language: Dutch