Yn Maasailand waarden, lykas earne oars yn Afrika, waarden net alle pastoralisten like beynfloede troch de feroaringen yn ‘e koloniale perioade. Yn pre-koloniale tiden wie Maasai-maatskippij ferdield yn twa sosjale kategoryen – âldsten en krigers. De âldsten foarme de hearskjende groep en moete yn periodike rieden om te besluten oer de saken fan ‘e mienskip en skiven regelje. De krigers bestiene út jongere minsken, fral ferantwurdelik foar de beskerming fan ‘e stam. Se ferdigenje de mienskip en organiseare fee oerfallen. Raiding wie wichtich yn in maatskippij wêr’t fee rykdom wie. It is fia oerfallen dat de krêft fan ferskate pastorale groepen bewearde. Jonge manlju kamen te erkennen as leden fan ‘e stridersklasse doe’t se har manlik bewiisden troch it fee fan oare pastorale groepen te oerfallen en mei te dwaan oan oarloggen. Se wiene lykwols ûnderwurpen oan ‘e autoriteit fan’ e âldsten fan ‘e âldsten dy’t de saken fan’ e Maasai beheare, de Britten yntrodusearre in searje maatregels dy’t wichtige ymplikaasjes hiene. Se beneamde haadlingen fan ferskate sub-groepen fan Maasai, dy’t ferantwurdelik waarden makke foar de saken fan ‘e stam. De Britske oplein ferskate beheiningen op oerfallen en oarlochsfiering. Sadwaande waarden de tradisjonele autoriteit fan beide âldsten as krigers negatyf beynfloede.
De Chiefs beneamd troch de koloniale regearing faak sammele rykdom oer tiid. Se hiene in regelmjittich ynkommen wêrmei’t se bisten koene keapje, guod en lân. Se liene jild oan earme buorlju dy’t jild nedich hawwe om belestingen te beteljen. In protte fan harren begon te libjen yn stêden, en waard belutsen by hannel. Harren froulju en bern bleaunen werom yn ‘e doarpen om nei de bisten te sjen. Dizze haadlingen slagge de ferneatigingen fan oarlochsder en droechte te oerlibjen. Se hienen sawol pastoraal as net-pastoraal ynkommen, en koene bisten keapje as har foarried waard útlutsen.
Mar de libbensskiednis fan ‘e minne pastoralisten dy’t allinich ôfhinklik binne fan har fee wie oars. Faaks hawwe se de middels net om minne tiden te tiden. Yn tiden fan oarloch en honger ferlearen se hast alles. Se moasten sykje nei wurk yn ‘e stêden. Guon eksped út in libben as houtskoalbringen, oaren dienen frjemde banen. De gelokkige koe mear regelmjittich wurk krije yn ‘e konstruksje fan’ e kou.
De sosjale feroarings yn Maasai-maatskippij barde op twa nivo’s. Earst, it tradisjonele ferskil basearre op leeftyd, tusken de âldsten en krigers, wie fersteurd, hoewol it net folslein brekke. Twad, in nije ûnderskie tusken de rike en minne pastoralisten ûntwikkele.
Language: West Frisian
Net allegear waarden gelyk beynfloede yn Yndia
Yn Maasailand waarden, lykas earne oars yn Afrika, waarden net alle pastoralisten like beynfloede troch de feroaringen yn ‘e koloniale perioade. Yn pre-koloniale tiden wie Maasai-maatskippij ferdield yn twa sosjale kategoryen – âldsten en krigers. De âldsten foarme de hearskjende groep en moete yn periodike rieden om te besluten oer de saken fan ‘e mienskip en skiven regelje. De krigers bestiene út jongere minsken, fral ferantwurdelik foar de beskerming fan ‘e stam. Se ferdigenje de mienskip en organiseare fee oerfallen. Raiding wie wichtich yn in maatskippij wêr’t fee rykdom wie. It is fia oerfallen dat de krêft fan ferskate pastorale groepen bewearde. Jonge manlju kamen te erkennen as leden fan ‘e stridersklasse doe’t se har manlik bewiisden troch it fee fan oare pastorale groepen te oerfallen en mei te dwaan oan oarloggen. Se wiene lykwols ûnderwurpen oan ‘e autoriteit fan’ e âldsten fan ‘e âldsten dy’t de saken fan’ e Maasai beheare, de Britten yntrodusearre in searje maatregels dy’t wichtige ymplikaasjes hiene. Se beneamde haadlingen fan ferskate sub-groepen fan Maasai, dy’t ferantwurdelik waarden makke foar de saken fan ‘e stam. De Britske oplein ferskate beheiningen op oerfallen en oarlochsfiering. Sadwaande waarden de tradisjonele autoriteit fan beide âldsten as krigers negatyf beynfloede.
De Chiefs beneamd troch de koloniale regearing faak sammele rykdom oer tiid. Se hiene in regelmjittich ynkommen wêrmei’t se bisten koene keapje, guod en lân. Se liene jild oan earme buorlju dy’t jild nedich hawwe om belestingen te beteljen. In protte fan harren begon te libjen yn stêden, en waard belutsen by hannel. Harren froulju en bern bleaunen werom yn ‘e doarpen om nei de bisten te sjen. Dizze haadlingen slagge de ferneatigingen fan oarlochsder en droechte te oerlibjen. Se hienen sawol pastoraal as net-pastoraal ynkommen, en koene bisten keapje as har foarried waard útlutsen.
Mar de libbensskiednis fan ‘e minne pastoralisten dy’t allinich ôfhinklik binne fan har fee wie oars. Faaks hawwe se de middels net om minne tiden te tiden. Yn tiden fan oarloch en honger ferlearen se hast alles. Se moasten sykje nei wurk yn ‘e stêden. Guon eksped út in libben as houtskoalbringen, oaren dienen frjemde banen. De gelokkige koe mear regelmjittich wurk krije yn ‘e konstruksje fan’ e kou.
De sosjale feroarings yn Maasai-maatskippij barde op twa nivo’s. Earst, it tradisjonele ferskil basearre op leeftyd, tusken de âldsten en krigers, wie fersteurd, hoewol it net folslein brekke. Twad, in nije ûnderskie tusken de rike en minne pastoralisten ûntwikkele.
Language: West Frisian