បន្ទាប់ពីឆ្នាំ 1848 ជាតិនិយមនៅអឺរ៉ុបបានផ្លាស់ប្តូរឆ្ងាយពីសមាគមរបស់ខ្លួនដោយប្រជាធិបតេយ្យនិងបដិវត្ត។ មនោសញ្ចេតនាជាតិនិយមជារឿយៗត្រូវបានប្រមូលដោយអ្នកអភិរក្សសម្រាប់ការលើកកម្ពស់អំណាចរដ្ឋនិងទទួលបានការត្រួតត្រានយោបាយលើអឺរ៉ុប។
នេះអាចត្រូវបានគេសង្កេតឃើញនៅក្នុងដំណើរការនេះដែលប្រទេសអាឡឺម៉ង់និងអ៊ីតាលីបានបង្រួបបង្រួមជាប្រទេសជាតិ។ ដូចដែលអ្នកបានឃើញអារម្មណ៍ជាតិនិយមបានរីករាលដាលក្នុងចំណោមជនជាតិអាល្លឺម៉ង់វណ្ណៈកណ្តាលដែលក្នុងឆ្នាំ 1848 បានព្យាយាមបង្រួបបង្រួមតំបន់ផ្សេងៗរបស់សហព័ន្ធអាល្លឺម៉ង់ទៅក្នុងរដ្ឋជាតិមួយដែលគ្រប់គ្រងដោយសភាដែលបានជាប់ឆ្នោត។ គំនិតផ្តួចផ្តើមសេរីនេះទៅកាន់អគារជាតិជាតិគឺត្រូវបានបង្ក្រាបដោយកម្លាំងរួមនៃរបបរាជានិយមនិងយោធាដែលគាំទ្រដោយម្ចាស់ដីធំ ៗ (ហៅថា junkers) នៃ Prussia ។ ចាប់ពីពេលនោះមកលោក Prussia បានទទួលយកការដឹកនាំរបស់ចលនានេះដើម្បីបង្រួបបង្រួមជាតិ។ នាយករដ្ឋមន្រ្តីក្រសួងការបរទេសលោក Otto Von Bismarck គឺជាស្ថាបត្យករនៃដំណើរការនេះដែលបានធ្វើឡើងដោយមានជំនួយពីការិយាធិបតេយ្យកងទ័ពនិងការិយាធិបតេយ្យ។ សង្គ្រាមចំនួន 3 ក្នុងរយៈពេល 7 ឆ្នាំជាមួយអូទ្រីសដាណឺម៉ាកនិងបារាំងបានបញ្ចប់នៅក្នុងជ័យជម្នះ Prussian ហើយបានបញ្ចប់ដំណើរការបង្រួបបង្រួម។ នៅខែមករាឆ្នាំ 1871 ស្តេចព្រុសៀនវីល្លៀមខ្ញុំត្រូវបានគេប្រកាសអធិរាជអាឡឺម៉ង់ក្នុងពិធីមួយដែលមានឈ្មោះថា Versailles ។
នៅព្រឹកត្រជាក់ដ៏ចម្លែកនៅថ្ងៃទី 18 ខែមករាឆ្នាំ 1871 សក្ខីកម្មដែលមានមេដឹកនាំរដ្ឋមន្រ្តីអាឡឺម៉ង់ដែលមានឈ្មោះថានាយករដ្ឋមន្រ្តីដែលបានប្រមូលផ្តុំគ្នានៅក្នុងវិមាន Versailles ដែលដឹកនាំចក្រភពអាឡឺម៉ង់ដឹកនាំដោយ Kaiser William ខ្ញុំនៃ Prussia ។
ដំណើរការសាងសង់របស់ជាតិនៅប្រទេសអាឡឺម៉ង់បានបង្ហាញពីឥទ្ធិពលរបស់អំណាចរដ្ឋព្រុស្សី។ រដ្ឋថ្មីនេះបានផ្តោតការយកចិត្តទុកដាក់យ៉ាងខ្លាំងទៅលើការធ្វើទំនើបកម្មរូបិយប័ណ្ណធនាគារធនាគារច្បាប់និងប្រព័ន្ធយុត្តិធម៌ប្រព័ន្ធតុលាការនៅប្រទេសអាឡឺម៉ង់។ វិធានការនិងការអនុវត្ត Prussian ជារឿយៗបានក្លាយជាគំរូមួយសម្រាប់ប្រទេសអាល្លឺម៉ង់ដែលនៅសល់។
Language: Cambodian