Конститутсия мегӯяд, ки ҳукумат ба ягон шахс дар баробарии Ҳиндустон дар назди қонун ё ҳифзи баробари қонунҳо рад карда намешавад. Ин маънои онро дорад, ки қонунҳо бо вуҷуди ин, новобаста аз вазъи шахс ба амал бароянд. Ин ба волоияти қонун номида мешавад. Волоияти қонун таҳкурсии ҳама гуна = демократия мебошад. Ин маънои онро дорад, ки ҳеҷ кас аз қонун болотар аст. Дар байни раҳбари сиёсӣ, мансаби давлатӣ ва шаҳрванди оддӣ вуҷуд надорад.
Ҳар як шаҳрванди сарвазири деҳқонии хурд дар як деҳаи дурдаст дар як деҳаи дурдаст қарор дорад. Ҳеҷ кас наметавонад ба таври қонунӣ ягон муолиҷаи махсус ё имтиёзро талаб кунад, зеро ӯ шахси муҳим аст. Масалан, чанд сол пеш Сарвазири собиқи кишвар бо иттиҳоми фиреб дар бораи айбдоркунӣ дучор шуд. Дар ниҳоят ниҳоят эълон кард, ки вай гунаҳкор нест. Аммо то он даме, ки парванда идома дод, вай бояд ба суд равад, шаҳодат медиҳад ва ҳуҷҷатҳои файлҳо, ба монанди дигар шаҳрванди дигар.
Ин мавқеи асосӣ минбаъд дар Конститутсия бо имтиҳон кардани баъзе оқибатҳои ҳуқуқ ба баробарӣ. Ҳукумат ба ҳама шаҳрвандони асосҳои асосҳо танҳо динро табъиз намекунад, нажод, табобати, ҷинсӣ ё макони таваллуд. Ҳар як шаҳрванд ба ҷойҳои ҷамъиятӣ ба ҷойҳои ҷамъиятӣ, тарабхонаҳо, меҳмонхонаҳо ва толорҳои синамо дастрасӣ дорад. Ба ин монанд, ягон маҳдудият оид ба истифодаи чоҳҳо, танкҳо, ганҷҳои олии оббозӣ, майдонҳо, майдончаҳо ва ҷойҳои истироҳати ҷамъиятӣ ба истифодаи оммаи васеъ дода намешаванд. Ин метавонад хеле возеҳ пайдо шавад, аммо зарур аст, ки ин ҳуқуқҳоро дар Конститутсияи мамлакати мо ворид кардан лозим буд, ки дар он системаи клавиатура ба мардуми баъзе ҷамоатҳо дастрасӣ надошт.
Ҳамон принсип ба ҷойҳои ҷамъиятӣ дахл дорад. Ҳамаи шаҳрвандон баробарии имкони имконияти марбут ба шуғл ё таъин кардани ягон мавқеъро дар ҳукумат доранд. Ҳеҷ як шаҳрвандро дар асоси ҷойҳои зикршуда набояд табъиз кунад ё номувофиқтар кунад. Шумо дар боби 4 хондаед, ки Ҳукумати Ҳиндустон барои кастаҳои нақша, қабилаҳо ва дигар синфҳои ақл оварда расонид. Ҳукуматҳои мухталиф нақшаҳои гуногунро барои додани афзалият, камбизоат ё маъюб дар баъзе намудҳои корӣ доранд. Оё ин қарорҳо нисбати ҳуқуқ ба баробарӣ? Онҳо нестанд. Барои баробарӣ маънои онро надорад, ки ба ҳама муносибатро, новобаста аз он, ки ба онҳо ниёз доранд, медиҳад. Баробарӣ маънои онро дорад, ки ба ҳама имкон медиҳад, ки ягон кас қобилияти ба даст овардани он бошад. Баъзан зарур аст, ки ба касе бо мақсади таъмини имкониятҳои баробар табобатро таъмин кардан лозим аст. Ин аст, ки кадом шартҳои корӣ кор мекунанд. Танҳо барои равшан кардани ин. Конститутсия мегӯяд, ки захираҳои ин гуна ҳуқуқ ҳуқуқ ба баробарӣ нестанд.
Принсипи ғайритабиӣ ғайри табъиз ба ҳаёти иҷтимоӣ низ мерасад. Конститутсия як шакли хеле фавқулоддаи табъизи иҷтимоӣ, амалияи боздоштанӣ ва ба таври возеҳ ба ҳукумат равона шудааст, ки ҳукуматро барои хотима додан ба он равона кунад. Амалияи гаравгирӣ дар ҳама гуна шакл манъ карда шудааст. Патфушнашуда дар ин ҷо на танҳо маънои онро надорад, ки ба одамони мансуб ба шахсони алоҳида тааллуқ дорад. Он ба ягон эътиқод ё таҷрибаи иҷтимоӣ ишора мекунад, ки одамонро аз ҳисоби таваллуди онҳо бо тамғакоғазҳои муайянашон ба назар мерасанд. Чунин амалия онҳоро бо дигарон ё дастрасӣ ба ҷойҳои ҷамъиятӣ ҳамчун шаҳрвандони баробар рад мекунад. Ҳамин тавр, Конститутсия боз набудан ҷинояти ҷазо дод.
Language: Tajik