Ενθάρρυνε με αυτή την επιτυχία, ο Gandhiji το 1919 αποφάσισε να ξεκινήσει μια εθνική Satyagraha ενάντια στον προτεινόμενο νόμο Rowlatt (1919). Η πράξη αυτή είχε περάσει βιαστικά μέσω του αυτοκρατορικού νομοθετικού συμβουλίου παρά την ενωμένη αντιπολίτευση των ινδικών μελών. Έδωσε στην κυβέρνηση τεράστιες εξουσίες για την καταστολή των πολιτικών δραστηριοτήτων και επέτρεψε την κράτηση πολιτικών κρατουμένων χωρίς δίκη για δύο χρόνια. Ο Μαχάτμα Γκάντι ήθελε μη βίαιη πολιτική ανυπακοή εναντίον τέτοιων άδικων νόμων, οι οποίοι θα ξεκινούσαν με ένα μπάρμαν στις 6 Απριλίου.
Οι συγκεντρώσεις οργανώθηκαν σε διάφορες πόλεις, οι εργαζόμενοι ξεκίνησαν απεργία σε σιδηροδρομικά εργαστήρια και τα καταστήματα έκλεισαν. Ανησυχώντας από τη δημοφιλή αναβάθμιση και φοβόταν ότι θα διαταραχθούν οι γραμμές επικοινωνίας, όπως οι σιδηρόδρομοι και το τηλεγράφημα, η βρετανική διοίκηση αποφάσισε να σφίξει τους εθνικιστές. Οι τοπικοί ηγέτες παραλήφθηκαν από το Amritsar και ο Mahatma Gandhi απαγορεύτηκε να εισέλθει στο Δελχί. Στις 10 Απριλίου, η αστυνομία στο Αμριτσάρ πυροβόλησε σε μια ήσυχη πομπή, προκαλώντας εκτεταμένες επιθέσεις σε τράπεζες, ταχυδρομικά γραφεία και σιδηροδρομικούς σταθμούς. Ο στρατιωτικός νόμος επιβλήθηκε και ο στρατηγός Dyer ανέλαβε την εντολή.
Στις 13 Απριλίου έλαβε χώρα το περίφημο περιστατικό Jallianwalla Bagh. Την ημέρα εκείνη ένα μεγάλο πλήθος συγκεντρώθηκε στο κλειστό έδαφος της Jallianwalla Bagh. Κάποιοι ήρθαν να διαμαρτυρηθούν ενάντια στα νέα κατασταλτικά μέτρα της κυβέρνησης. Άλλοι είχαν έρθει να παρακολουθήσουν την ετήσια έκθεση Baisakhi. Όντας έξω από την πόλη, πολλοί χωρικοί αγνοούσαν τον στρατιωτικό νόμο που είχε επιβληθεί. Ο Dyer μπήκε στην περιοχή, μπλοκάρει τα σημεία εξόδου και άνοιξε φωτιά στο πλήθος, σκοτώνοντας εκατοντάδες. Το αντικείμενο του, όπως δήλωσε αργότερα, ήταν να παράγει ένα ηθικό αποτέλεσμα », να δημιουργήσει στο μυαλό του Satyagrahis ένα αίσθημα τρομοκρατίας και δέος.
Καθώς οι ειδήσεις της Jallianwalla Bagh εξαπλώθηκαν, τα πλήθη πήγαν στους δρόμους σε πολλές πόλεις της Βόρειας Ινδίας. Υπήρχαν απεργίες, συγκρούσεις με την αστυνομία και επιθέσεις σε κυβερνητικά κτίρια. Η κυβέρνηση απάντησε με βίαιη καταστολή, επιδιώκοντας να ταπεινώσει και να τρομοκρατήσει τους ανθρώπους: οι Σαυγραχί αναγκάστηκαν να τρίβουν τις μύτες τους στο έδαφος, να σέρνουν στους δρόμους και να κάνουν Salaam (Salute) σε όλους τους Sahibs. Οι άνθρωποι είχαν μαστίσει και τα χωριά (γύρω από το Gujranwala στο Πουντζάμπ, τώρα στο Πακιστάν) βομβαρδίστηκαν. Βλέποντας τη βία να εξαπλωθεί, ο Μαχάτμα Γκάντι έβγαλε το κίνημα.
Ενώ το Rowlatt Satyagraha ήταν ένα ευρέως διαδεδομένο κίνημα, ήταν ακόμα περιορισμένη κυρίως σε πόλεις και πόλεις. Ο Mahatma Gandhi αισθάνθηκε τώρα την ανάγκη να ξεκινήσει ένα ευρύτερο κίνημα στην Ινδία. Αλλά ήταν βέβαιος ότι δεν θα μπορούσε να οργανωθεί τέτοιο κίνημα χωρίς να φέρει τους Ινδουιστές και τους Μουσουλμάνους πιο κοντά. Ένας τρόπος για να γίνει αυτό, αισθάνθηκε, ήταν να αναλάβει το ζήτημα Khilafat. Ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος είχε τελειώσει με την ήττα της Οθωμανικής Τουρκίας. Και υπήρχαν φήμες ότι μια σκληρή ειρηνευτική συνθήκη θα επιβληθεί στον Οθωμανικό αυτοκράτορα ο πνευματικός επικεφαλής του ισλαμικού κόσμου (ο Χαλίφα). Για να υπερασπιστεί τις χρονικές δυνάμεις της Khalifa, μια επιτροπή Khilafat δημιουργήθηκε στη Βομβάη τον Μάρτιο του 1919. Μια νέα γενιά μουσουλμάνων ηγετών όπως οι αδελφοί Muhammad Ali και Shaukat Ali, άρχισε να συζητά με τον Mahatma Gandhi για τη δυνατότητα μιας ενωμένης μαζικής δράσης για το θέμα. Ο Gandhiji το είδε αυτό ως μια ευκαιρία να φέρει τους μουσουλμάνους κάτω από την ομπρέλα ενός ενοποιημένου εθνικού κινήματος. Στη συνεδρίαση της Καλκούτα του Κογκρέσου τον Σεπτέμβριο του 1920, έπεισε σε άλλους ηγέτες την ανάγκη να ξεκινήσει ένα κίνημα μη συνεργασίας για την υποστήριξη του Khilafat καθώς και για το Swaraj.
Language: Greek