ໃນຂະນະທີ່ອຸດສະຫະກໍາໂຮງງານໄດ້ເພີ່ມຂື້ນຫຼັງຈາກສົງຄາມ, ອຸດສາຫະກໍາຂະຫນາດໃຫຍ່ໄດ້ສ້າງຕັ້ງແຕ່ສ່ວນນ້ອຍໆຂອງເສດຖະກິດ. ສ່ວນໃຫຍ່ຂອງພວກເຂົາ – ປະມານ 67 ເປີເຊັນໃນປີ 1911- ຕັ້ງຢູ່ Bengal ແລະ Bombay. ໃນໄລຍະທີ່ເຫຼືອຂອງປະເທດ, ການຜະລິດຂະຫນາດນ້ອຍສືບຕໍ່ໄດ້ສືບຕໍ່ໄປທີ່ເດັ່ນ. ພຽງແຕ່ອັດຕາສ່ວນຫນ້ອຍຂອງແຮງງານດ້ານແຮງງານທັງຫມົດທີ່ໄດ້ຮັບໃຊ້ໃນໂຮງງານທີ່ລົງທະບຽນ: 5 ເປີເຊັນໃນປີ 1931.
ໃນຄວາມເປັນຈິງ, ໃນບາງກໍລະນີ, ການຜະລິດຫັດມາລາຄາຖືກຂະຫຍາຍຕົວຈິງໄດ້ຂະຫຍາຍອອກໄປໃນສັດຕະວັດທີ 20. ນີ້ແມ່ນຄວາມຈິງເຖິງແມ່ນວ່າໃນກໍລະນີຂອງຂະແຫນງການທັງມືສັດທີ່ພວກເຮົາໄດ້ສົນທະນາກັນ. ໃນຂະນະທີ່ກະທູ້ທີ່ສ້າງເຄື່ອງຈັກລາຄາຖືກ. ລົບລ້າງອຸດສາຫະກໍາຫມູນວຽນໃນສະຕະວັດທີເກົ້າ, ຜູ້ຖັກແສ່ວລອດຊີວິດ, ເຖິງວ່າຈະມີບັນຫາ. ໃນສະຕະວັດທີ 20, ການຜະລິດຜ້າແພທີ່ຖືກຂະຫຍາຍອອກມາຢ່າງສະຫມໍ່າສະເຫມີ: ເກືອບຈະຫາຍໄປໃນລະຫວ່າງຊຸມປີ 1900 ເຖິງປີ 1940.
ມັນເກີດຂື້ນໄດ້ແນວໃດ?
ນີ້ແມ່ນບາງສ່ວນເພາະວ່າມີການປ່ຽນແປງທາງດ້ານເຕັກໂນໂລຢີ. ເຄື່ອງຫັດຖະກໍາທີ່ປະຊາຊົນຮັບຮອງເອົາເຕັກໂນໂລຢີໃຫມ່ຖ້າວ່າມັນຊ່ວຍໃຫ້ພວກເຂົາປັບປຸງການຜະລິດໂດຍບໍ່ຕ້ອງຊຸກຍູ້ຄ່າໃຊ້ຈ່າຍ. ສະນັ້ນ, ໂດຍທົດສະວັດທີສອງຂອງສັດຕູຄັ້ງທີ 20 ຂອງພວກເຮົາຊອກຫາຜູ້ຖັກແສ່ວໂດຍໃຊ້ເຮືອນພັກຜ່ອນ. ຜະລິດຕະພັນທີ່ເພີ່ມຂື້ນນີ້ຕໍ່ຜູ້ອອກແຮງງານ, ເລັ່ງການຜະລິດແລະຫຼຸດຜ່ອນຄວາມຕ້ອງການແຮງງານ. ຮອດປີ 1941, ຫຼາຍກວ່າ 35 ເປີເຊັນຂອງເຮືອນທໍາມະດາໃນປະເທດອິນເດຍໄດ້ພໍໃຈກັບ Travancore, Madras, Mysore, Cochin, Bengin ແມ່ນ 70 ເປີເຊັນ. ມີຫລາຍໆນະວັດຕະກໍາໃຫມ່ທີ່ຊ່ວຍໃຫ້ຜູ້ຂາດອາຫານປັບປຸງການຜະລິດຕະພັນຂອງພວກເຂົາປັບປຸງແລະແຂ່ງຂັນກັບຂະແຫນງຂອງໂຮງງານ.
ບາງກຸ່ມຂອງຜູ້ຖັກແສ່ວແມ່ນຢູ່ໃນຕໍາແຫນ່ງທີ່ດີກ່ວາຄົນອື່ນເພື່ອຄວາມຢູ່ລອດໃນການແຂ່ງຂັນກັບໂຮງງານອຸດສາຫະກໍາ. ໃນບັນດາຜູ້ທໍທີ່ຈະຜະລິດໂດຍຜະລິດຜ້າດິນທີ່ຫຍາບຢູ່ໃນຂະນະທີ່ອື່ນໆເຮັດແນວພັນທີ່ເຫມາະສົມ. ຜ້າ coarser ໄດ້ຖືກຊື້ໂດຍຄົນຍາກຈົນແລະຄວາມຕ້ອງການຂອງມັນຈະມີການເຫນັງຕີງຮຸນແຮງ. ໃນເວລາທີ່ມີການເກັບກ່ຽວແລະຄວາມອຶດຢາກທີ່ບໍ່ດີ, ໃນເວລາທີ່ຄົນຍາກໃນເຂດຊົນນະບົດມີອາຫານຫນ້ອຍ, ແລະລາຍໄດ້ເງິນສົດຫາຍໄປ, ພວກເຂົາບໍ່ສາມາດຊື້ຜ້າໄດ້. ຄວາມຕ້ອງການຂອງແນວພັນທີ່ດີກວ່າທີ່ຊື້ໂດຍການເຮັດດີທີ່ເຮັດແມ່ນມີຄວາມຫມັ້ນຄົງຫຼາຍ. ຄົນລວຍສາມາດຊື້ສິ່ງເຫລົ່ານີ້ເຖິງແມ່ນວ່າຈະຫິວໂຫຍທີ່ບໍ່ດີ. ຄວາມອຶດຢາກບໍ່ໄດ້ສົ່ງຜົນກະທົບຕໍ່ການຂາຍ BanaRasi ຫຼື Baluchari Saris. ຍິ່ງໄປກວ່ານັ້ນ, ຄືກັບທີ່ທ່ານໄດ້ເຫັນ, ໂຮງສີບໍ່ສາມາດຮຽນແບບສິ່ງທີ່ມີຄວາມຊ່ຽວຊານໄດ້. Saris ກັບຊາຍແດນແສ່ວ, ຫຼື lungis ທີ່ມີຊື່ສຽງແລະຜ້າເຊັດມືຂອງ Madras, ບໍ່ສາມາດຍົກຍ້າຍໄດ້ໂດຍການຜະລິດຂອງໂຮງງານ.
ຜູ້ທໍລະມານແລະຊ່າງຝີມືອື່ນໆທີ່ສືບຕໍ່ຂະຫຍາຍການຜະລິດຕະຫຼອດສະຕະວັດທີ 20, ບໍ່ຈໍາເປັນຕ້ອງຈະເລີນຮຸ່ງເຮືອງ. ພວກເຂົາອາໄສຢູ່ທີ່ສຸດແລະເຮັດວຽກໄດ້ຫລາຍຊົ່ວໂມງ. ສ່ວນຫຼາຍອາໃສຂອງຄົວເຮືອນທັງຫມົດ – ລວມທັງແມ່ຍິງແລະເດັກນ້ອຍທຸກຄົນ – ຕ້ອງໄດ້ເຮັດວຽກໃນໄລຍະຕ່າງໆຂອງຂະບວນການຜະລິດ. ແຕ່ພວກເຂົາບໍ່ແມ່ນສິ່ງທີ່ເຫລືອຢູ່ໃນເວລາທີ່ຜ່ານມາໃນອາຍຸຂອງໂຮງງານ. ຊີວິດແລະແຮງງານຂອງພວກເຂົາແມ່ນລວມຢູ່ໃນຂະບວນການຂອງອຸດສາຫະກໍາ.
Language: Laotian