ஒத்துழையாமை இயக்கத்தில் பங்கேற்ற வெவ்வேறு சமூகக் குழுக்களைப் பார்ப்போம். அவர்கள் ஏன் இயக்கத்தில் சேர்ந்தார்கள்? அவர்களின் இலட்சியங்கள் என்ன? ஸ்வராஜ் அவர்களுக்கு என்ன அர்த்தம்?
கிராமப்புறங்களில், பணக்கார விவசாய சமூகங்கள் – குஜராத்தின் பாட்டிதார்கள் மற்றும் உத்தரபிரதேசத்தின் ஜாட்கள் போன்றவை – இயக்கத்தில் தீவிரமாக இருந்தன. வணிக பயிர்களின் தயாரிப்பாளர்களாக இருப்பதால், அவர்கள் வர்த்தக மனச்சோர்வு மற்றும் வீழ்ச்சியால் மிகவும் கடுமையாக பாதிக்கப்பட்டனர். அவர்களின் பண வருமானம் மறைந்துவிட்டதால், அரசாங்கத்தின் வருவாய் தேவையை செலுத்துவது சாத்தியமில்லை என்று அவர்கள் கண்டறிந்தனர். வருவாய் தேவையை குறைக்க அரசாங்கம் மறுப்பது பரவலான மனக்கசப்புக்கு வழிவகுத்தது. இந்த பணக்கார விவசாயிகள் ஒத்துழையாமை இயக்கத்தின் உற்சாகமான ஆதரவாளர்களாக மாறினர், தங்கள் சமூகங்களை ஒழுங்கமைத்தனர், சில சமயங்களில் தயக்கமின்றி உறுப்பினர்களை கட்டாயப்படுத்தினர், புறக்கணிப்பு திட்டங்களில் பங்கேற்க வேண்டும். அவர்களைப் பொறுத்தவரை ஸ்வராஜுக்கான போராட்டம் அதிக வருவாய்க்கு எதிரான போராட்டமாகும். ஆனால் வருவாய் விகிதங்கள் திருத்தப்படாமல் 1931 ஆம் ஆண்டில் இயக்கம் நிறுத்தப்பட்டபோது அவர்கள் மிகவும் ஏமாற்றமடைந்தனர். எனவே 1932 இல் இயக்கம் மறுதொடக்கம் செய்யப்பட்டபோது, அவர்களில் பலர் பங்கேற்க மறுத்துவிட்டனர்.
ஏழை விவசாயிகள் வருவாய் தேவையை குறைப்பதில் மட்டும் ஆர்வம் காட்டவில்லை. அவர்களில் பலர் சிறிய குத்தகைதாரர்கள், அவர்கள் நில உரிமையாளர்களிடமிருந்து வாடகைக்கு எடுத்த நிலத்தை பயிரிட்டனர். மனச்சோர்வு தொடர்ந்தது மற்றும் பண வருமானம் குறைந்து வருவதால், சிறிய குத்தகைதாரர்கள் தங்கள் வாடகையை செலுத்துவது கடினம். நில உரிமையாளருக்கு செலுத்தப்படாத வாடகை அனுப்பப்பட வேண்டும் என்று அவர்கள் விரும்பினர். அவர்கள் பெரும்பாலும் சோசலிஸ்டுகள் மற்றும் கம்யூனிஸ்டுகள் தலைமையிலான பல்வேறு தீவிரமான இயக்கங்களில் சேர்ந்தனர். பணக்கார விவசாயிகளையும் நில உரிமையாளர்களையும் வருத்தப்படுத்தக்கூடிய பிரச்சினைகளை எழுப்புவதில் பயந்த காங்கிரஸ், பெரும்பாலான இடங்களில் ‘வாடகை இல்லை’ பிரச்சாரங்களை ஆதரிக்க விரும்பவில்லை. எனவே ஏழை விவசாயிகளுக்கும் காங்கிரசுக்கும் இடையிலான உறவு நிச்சயமற்றதாகவே இருந்தது.
வணிக வகுப்புகள் பற்றி என்ன? ஒத்துழையாமை இயக்கத்துடன் அவர்கள் எவ்வாறு தொடர்புபடுத்தினார்கள்? முதல் உலகப் போரின்போது, இந்திய வணிகர்களும் தொழிலதிபர்களும் பெரும் லாபம் ஈட்டியிருந்தனர் மற்றும் சக்திவாய்ந்தவர்களாக மாறினர் (அத்தியாயம் 5 ஐப் பார்க்கவும்). தங்கள் வணிகத்தை விரிவுபடுத்துவதில் ஆர்வமாக இருந்த அவர்கள் இப்போது வணிக நடவடிக்கைகளை தடைசெய்யும் காலனித்துவ கொள்கைகளுக்கு எதிராக பதிலளித்தனர். வெளிநாட்டு பொருட்களின் இறக்குமதிக்கு எதிராக பாதுகாப்பை அவர்கள் விரும்பினர், மேலும் இறக்குமதியை ஊக்கப்படுத்தும் ரூபாய்-ஸ்தாபகரமான அந்நிய செலாவணி விகிதம். வணிக நலன்களை ஒழுங்கமைக்க, அவர்கள் 1920 ஆம் ஆண்டில் இந்திய தொழில்துறை மற்றும் வணிக காங்கிரஸையும் 1927 ஆம் ஆண்டில் இந்திய வர்த்தக மற்றும் தொழில்துறை சேம்பர் (FICCI) கூட்டமைப்பையும் உருவாக்கினர். அவர்கள் நிதி உதவி வழங்கினர் மற்றும் இறக்குமதி செய்யப்பட்ட பொருட்களை வாங்க அல்லது விற்க மறுத்துவிட்டனர். பெரும்பாலான வணிகர்கள் ஸ்வராஜைப் பார்க்க வந்தனர், இது வணிகத்தின் மீதான காலனித்துவ கட்டுப்பாடுகள் இனி இருக்காது, வர்த்தகம் மற்றும் தொழில் தடைகள் இல்லாமல் செழிக்கும். ஆனால் சுற்று அட்டவணை மாநாட்டின் தோல்விக்குப் பிறகு, வணிகக் குழுக்கள் இனி ஒரே மாதிரியாக உற்சாகமாக இருக்கவில்லை. போர்க்குணமிக்க நடவடிக்கைகள் பரவுவதைப் பற்றி அவர்கள் பயந்தனர், மேலும் வணிகத்தின் நீண்டகால இடையூறு மற்றும் காங்கிரசின் இளைய உறுப்பினர்களிடையே சோசலிசத்தின் வளர்ந்து வரும் செல்வாக்கு குறித்து கவலைப்பட்டனர்.
தொழில்துறை தொழிலாள வர்க்கங்கள் நாக்பூர் பிராந்தியத்தைத் தவிர, ஒத்துழையாமை இயக்கத்தில் அதிக எண்ணிக்கையில் பங்கேற்கவில்லை. தொழிலதிபர்கள் காங்கிரசுடன் நெருங்கி வந்ததால், தொழிலாளர்கள் ஒதுங்கியிருந்தனர். ஆனால் அதையும் மீறி, சில தொழிலாளர்கள் ஒத்துழையாமை இயக்கத்தில் பங்கேற்றனர், குறைந்த ஊதியங்கள் மற்றும் மோசமான வேலை நிலைமைகளுக்கு எதிரான தங்கள் சொந்த இயக்கங்களின் ஒரு பகுதியாக, வெளிநாட்டு பொருட்களை புறக்கணிப்பது போன்ற காந்திய திட்டத்தின் சில யோசனைகளைத் தேர்ந்தெடுத்து ஏற்றுக்கொண்டனர். 1930 இல் ரயில்வே தொழிலாளர்கள் மற்றும் 1932 இல் கப்பல்துறை தொழிலாளர்கள் வேலைநிறுத்தங்கள் இருந்தன. 1930 ஆம் ஆண்டில் சோட்டனக்பூர் டின் சுரங்கங்களில் ஆயிரக்கணக்கான தொழிலாளர்கள் காந்தி தொப்பிகளை அணிந்தனர் மற்றும் எதிர்ப்பு பேரணிகள் மற்றும் புறக்கணிப்பு பிரச்சாரங்களில் பங்கேற்றனர். ஆனால் காங்கிரஸ் அதன் போராட்டத் திட்டத்தின் ஒரு பகுதியாக தொழிலாளர்களின் கோரிக்கைகளை சேர்க்க தயங்கியது. இது தொழிலதிபர்களை அந்நியப்படுத்தும் மற்றும் ஏகாதிபத்திய எதிர்ப்பு சக்திகளைப் பிரிக்கும் என்று அது உணர்ந்தது
ஒத்துழையாமை இயக்கத்தின் மற்றொரு முக்கியமான அம்சம் பெண்களின் பெரிய அளவிலான பங்கேற்பு ஆகும். காந்திஜியின் உப்பு அணிவகுப்பின் போது, ஆயிரக்கணக்கான பெண்கள் அவரைக் கேட்க வீடுகளில் இருந்து வெளியே வந்தனர். அவர்கள் எதிர்ப்பு அணிவகுப்புகளில் பங்கேற்றனர், உப்பு தயாரித்தனர், மற்றும்
மறியல் வெளிநாட்டு துணி மற்றும் மதுபான கடைகள். பலர் சிறைக்குச் சென்றனர். நகர்ப்புறங்களில் இந்த பெண்கள் அதிக சாதகமான குடும்பங்களைச் சேர்ந்தவர்கள்; கிராமப்புறங்களில் அவர்கள் பணக்கார விவசாயிகளிடமிருந்து வந்தவர்கள். காந்திஜியின் அழைப்பால் நகர்த்தப்பட்ட அவர்கள், பெண்களின் புனிதமான கடமையாக தேசத்திற்கு சேவையைப் பார்க்கத் தொடங்கினர். ஆயினும்கூட, இந்த அதிகரித்த பொதுப் பாத்திரம் பெண்களின் நிலை காட்சிப்படுத்தப்பட்ட தீவிரமான வழியில் எந்த மாற்றத்தையும் குறிக்கவில்லை. வீட்டையும் அடுப்பையும் கவனித்துக்கொள்வது பெண்களின் கடமை என்று காந்திஜி உறுதியாக நம்பினார், நல்ல தாய்மார்களாகவும் நல்ல மனைவிகளாகவும் இருங்கள். நீண்ட காலமாக காங்கிரஸ் நிறுவனத்திற்குள் எந்தவொரு அதிகாரத்தையும் வைத்திருக்க பெண்கள் அனுமதிக்க தயங்கியது. இது அவர்களின் குறியீட்டு முன்னிலையில் மட்டுமே ஆர்வமாக இருந்தது.
Language: Tamil