स्वतन्त्रताको अधिकारलाई धर्मको स्वतन्त्रताको पनि ठीक पनि समावेश छ। यस सन्दर्भमा पनि संविधान निर्माणकर्ताहरूलाई स्पष्ट रूपमा बताउन एकदम विशेष गरी थियो। तपाईंले अध्याय 2 मा पढ्नुभयो जुन भारत धर्मनिरपेक्ष राज्य हो। भारतमा धेरै जसो मानिसहरू, विश्वको अरू कोही जस्तै, विभिन्न धर्महरू अनुसरण गर्छन्। कोहीले कुनै पनि धर्म मा विश्वास गर्दैनन्। धर्मनिरपेक्ष भेदभाव धारणामा आधारित छ कि राज्य केवल मानव जातिको सम्बन्धमा चिन्तित छ, र मानव जाति र परमेश्वर बीचको सम्बन्ध छैन। धर्मनिरपेक्ष राज्य भनेको एक हो जसले कुनै एक धर्मलाई आधिकारिक धर्मको रूपमा स्थापित गर्दैन। भारतीय धर्मनिरपेक्षताले सबै धर्मबाट एक सिद्धान्त र समान दूरी को एक दृष्टिकोण को अभ्यास गर्दछ। सबै धर्महरूसित व्यवहार गर्न राज्य तटस्थ र निष्पक्ष हुनु पर्छ।
प्रत्येक व्यक्तिको पेशा, अभ्यास र उनीमा विश्वास गर्ने धर्म प्रचार गर्ने अधिकार छ जुन उसले विश्वास गर्दछ। हरेक धार्मिक समूह वा गुटले यसको धार्मिक मामिलाहरू प्रबन्ध गर्न स्वतन्त्र छ। तथापि, आफ्नो धर्मको प्रचार गर्ने अधिकारको मतलब यो होइन कि एक व्यक्तिसँग अर्को व्यक्तिलाई जबरजस्ती, अभियोग वा सुकधुन्धको माध्यमबाट आफ्नो धर्ममा रूपान्तरण गर्न बाध्य छ। अवश्य पनि, कुनै व्यक्ति धर्म परिवर्तन गर्न स्वतन्त्र छ। धर्म अभ्यास गर्न स्वतन्त्र हुनुको मतलब यो होइन कि एक व्यक्तिले उसले धर्मको नाममा जे चाहन्छ त्यो गर्न सक्छ। उदाहरण को लागी, एकजनाले जनावर वा मानव जातिहरुलाई अलौकिक शक्ति वा देवताहरूलाई भेटीको रूपमा बलिदान दिन सक्दैन। महिलाहरूको हीन वा महिलाको स्वतन्त्रताको अवमूल्यनको रूपमा व्यवहार गर्ने धार्मिक प्रचलनहरूलाई अनुमति छैन। उदाहरण को लागी, एक विधवालाई टाउको वा सेतो लुगा लगाउनु पर्छ।
धर्मनिरपेक्ष राज्य भनेको एक हो जसले कुनै विशेष धर्ममा अनुग्रह प्रदान गर्दैन। न त यो सजाय छ वा धर्मको आधारमा व्यक्ति विरुद्ध भेदभाव। यसैले सरकारले कुनै पनि व्यक्तिलाई कुनै पनि व्यक्तिलाई कुनै पनि कर तिर्न सक्दैन र कुनै पनि विशेष धर्म वा धार्मिक ई संस्थाको मर्मतका लागि कुनै पनि कर तिर्न सक्दैन। प्रशासनिक संस्थानहरूमा कुनै एक धार्मिक शिक्षा हुनेछैन। शैक्षिक संस्थामा व्यवस्थापनकर्ताहरू (निजी निकायलाई कुनै पनि धार्मिक शिक्षा वा कुनै धार्मिक उपासनामा भाग लिन बाध्य हुनेछ।
Language: Nepali