یکی از گروه هایی که به دنبال تغییر جامعه بود ، لیبرال ها بودند. لیبرال ها ملتی را می خواستند که همه مذاهب را تحمل می کرد. باید به یاد داشته باشیم که در این زمان کشورهای اروپایی معمولاً از یک دین یا دیگری تبعیض قائل می شدند (انگلیس طرفدار کلیسای انگلیس ، اتریش و اسپانیا طرفداری از کلیسای کاتولیک می کردند). لیبرال ها همچنین با قدرت کنترل نشده حاکمان سلسله مخالفت کردند. آنها می خواستند از حقوق افراد در برابر دولت ها محافظت کنند. آنها برای نمایندگی ، دولت مجلس منتخب ، مشمول قوانینی که توسط یک قوه قضاییه آموزش دیده که مستقل از حاکمان و مقامات بود ، استدلال کردند. با این حال ، آنها “دموکرات” نبودند. آنها به حق رای دادن به بزرگسالان جهانی اعتقاد نداشتند ، یعنی حق رای هر شهروند. آنها احساس می کردند که مردان دارایی عمدتاً باید رأی دهند. آنها همچنین رأی به زنان را نمی خواستند.
در مقابل ، رادیکال ها کشوری را می خواستند که دولت بر اساس اکثریت جمعیت یک کشور بنا شده باشد. بسیاری از حرکات حق رأی زنان حمایت می کردند. بر خلاف لیبرال ها ، آنها با امتیازات مالکان بزرگ و صاحبان کارخانه های ثروتمند مخالف بودند. آنها مخالف وجود مالکیت خصوصی نبودند بلکه غلظت اموال را در دست معدودی دوست نداشتند.
محافظه کاران با رادیکال ها و لیبرال ها مخالف بودند. با این حال ، پس از انقلاب فرانسه ، حتی محافظه کاران ذهن خود را به نیاز به تغییر باز کرده بودند. پیش از این ، در قرن هجدهم ، محافظه کاران به طور کلی با ایده تغییر مخالف بودند. تا قرن نوزدهم ، آنها پذیرفتند که برخی از تغییرات اجتناب ناپذیر است اما معتقد بودند که گذشته باید رعایت شود و تغییر در یک روند آهسته ایجاد شود.
چنین عقاید متفاوتی در مورد تغییرات اجتماعی در هنگام آشفتگی اجتماعی و سیاسی که به دنبال انقلاب فرانسه بود ، درگیری شد. تلاش های مختلف برای انقلاب و تحول ملی در قرن نوزدهم به تعریف محدودیت ها و پتانسیل این تمایلات سیاسی کمک کرد.
Language: Persian
Science, MCQs