Þegar nýlendustjórn lagði til að panta tvo þriðju skógarins árið 1905 og hætta að breyta ræktun, veiðum og söfnun skógarafurða, höfðu íbúar Bastar mjög áhyggjur. Sum þorp voru leyfð að vera áfram í áskilnum skógum með því skilyrði að þau unnu frjáls fyrir skógardeildina við að skera og flytja tré og vernda skóginn gegn eldsvoða. Í kjölfarið var þetta þekkt sem „skógarþorp“. Fólk í öðrum þorpum var á flótta án fyrirvara eða bóta. Lengi. Þannig að þorpsbúar höfðu þjáðst af auknum leigum á landi og tíðar kröfur um frjálsa vinnu og vörur af nýlendu embættismönnum. Svo komu hræðilegu hungursneyðin, 1899-1900: og aftur 1907-1908. Fyrirvarar reyndust vera síðasta stráið.
Fólk byrjaði að safnast saman og ræða þessi mál í þorpsráðum sínum, í Bazaars og á hátíðum eða hvar sem höfuðar og prestar nokkurra þorpa voru settir saman. Frumkvæðið var tekið af Dhurwas í Kanger Forest, þar sem fyrirvari átti sér stað fyrst, þó að það væri enginn einn leiðtogi, margir tala um Gunda Dhur, frá Village Neth Anar, sem mikilvæg persóna í hreyfingunni. Árið 1910 hófu Mange Boughs, molar af jörðu, chillies og örvum, á milli þorpa. Þetta voru í raun skilaboð sem buðu þorpsbúum að gera uppreisn gegn Bretum. Sérhvert þorp lagði eitthvað til uppreisnargjalda. Basar voru rændir, hús embættismanna og kaupmanna, skóla og lögreglustöðva voru rass og rænd og korn dreift. Flestir þeirra sem ráðist voru á voru á einhvern hátt tengdir nýlenduástandinu og ppressive lögum þess. William Ward, trúboði sem fylgdist með atburðunum, E: Úr öllum áttum kom streymandi inn í Jagdalpur, lögreglu, söng, skógarpíons, tchoolmasters og innflytjendur.
Heimild e
‘Bhondia safnaði 400 mönnum, fórnaði fjölda geita og byrjaði að stöðva Dewan sem búist var við að myndi snúa aftur úr stjórn Bijapur. Þessi múgur hófst 10. febrúar, brenndi Marenga -skólinn, lögreglupóstinn, línurnar og pundið í Keslur og skólanum í Tokapal (Rajur), tókst lið til að brenna Karanji -skóla og náðu yfirmannsstjóra og fjórum stjórnendum ríkisins. Lögregla sem hafði verið sendur út til að fylgja Dewan og koma honum inn. Múgurinn malaði ekki vörðinn alvarlega heldur létti þeim af vopnum sínum og lét þá fara. Einn aðili uppreisnarmanna undir Bhondia Majhi fór til Koer -árinnar til að loka fyrir leiðina þar ef Dewan yfirgaf þjóðveginn. Afgangurinn hélt áfram til Dilmilli til að stöðva þjóðveginn frá Bijapur. Buddhu Majhi og Harchand Naik leiddu meginhlutann. ‘ Bréf frá de Brett, stjórnmálaskrifstofa, Chhattisgarh Feudatory ríkjum til framkvæmdastjóra, Chhattisgarh deild, 23. júní 1910. Heimild F
Öldungar sem bjuggu í Bastar sögðu frá sögu þessa bardaga sem þeir höfðu heyrt frá foreldrum sínum:
Podiyami Ganga frá Kankapal var sagt af föður sínum Podiyami Tokeli að:
„Bretar komu og fóru að taka land. Raja vakti ekki athygli á því að gerast í kringum hann, svo að vera tekinn að taka land, söfnuðu stuðningsmenn hans fólk. Stríð byrjaði. Stuðningsmenn hans létust og afgangurinn var þeyttur. Faðir minn, Podiyami Tokell, varð fyrir mörgum höggum, en hann slapp og lifði af. Það var hreyfing að losna við Bretana. Bretar notuðu til að binda þá við hesta og draga þá. Úr hverju þorpi fóru tveir eða þrír menn til Jagdalpur: Gargideva og Michkola frá Chidpal, Dole og Adrabbundi frá Markamiras, Vadapandu frá Baleras, Unga frá Palem og mörgum öðrum. “
Að sama skapi sagði Chendru, öldungur frá Village Nandrasa,:
“Að hlið fólksins, voru stóru öldungarnir – Mille Mudaal frá Palem, Soyekal Dhurwa frá Nandrasa og Pandwa Majhi. Fólk frá hverju pargana sem tjaldaði í Alnar Tarai. Paltan (Force) umkringdi fólk kraftar og flugu í burtu. En hvað gátu þeir sem voru með bogana og örvar gert? Bardaginn átti sér stað á nóttunni. Fólkið faldi sig í runnum og skreið í burtu. Her Paltan hljóp líka á brott. Allir þeir sem voru áfram á lífi (af fólkinu), einhvern veginn fundu leið sína heim til þorpa þeirra. ‘
Bretar sendu hermenn til að bæla uppreisnina. Leiðtogar Adivasi reyndu að semja, en Bretar umkringdu herbúðir sínar og skutu á þær. Eftir það gengu þeir um þorpin flogandi og refsa þeim sem höfðu tekið þátt í uppreisninni. Flest þorp voru í eyði þegar fólk flúði inn í frumskóginn. Það tók þrjá mánuði (febrúar – maí) fyrir Breta að ná aftur stjórn. Hins vegar tókst þeim aldrei að fanga Gunda Dhur. Í miklum sigri fyrir uppreisnarmennina var vinnu við fyrirvara tímabundið og svæðið sem á að frátekna var fækkað í u.þ.b. helming þess sem fyrirhugað var fyrir 1910.
Sagan af skógum og fólki í Bastar lýkur ekki þar. Eftir sjálfstæði hélt sömu framkvæmd að halda fólki út úr skógum og áskilja það til iðnaðarnotkunar áfram. Á áttunda áratugnum lagði Alþjóðabankinn til að skipta ætti um 4.600 hektara af náttúrulegum salskógi fyrir suðrænum furu til að veita kvoða fyrir pappírsiðnaðinn. Það var fyrst eftir mótmæli umhverfisverndarsinna sveitarfélaga að verkefninu var hætt.
Við skulum nú fara til annars hluta Asíu, Indónesíu og sjáum hvað var að gerast þar á sama tímabili. Language: Icelandic