Nei 1848 ferhuze Nationalisme yn Jeropa fuort fan syn assosjaasje mei demokrasy en revolúsje. Nationalistyske sentiminten waarden faak mobilisearre troch konservativen foar it befoarderjen fan steatskrêft en it berikken fan politike oerhearsking oer Jeropa.
Dit kin wurde waarnommen yn it proses wêrtroch Dútslân en Italië kaam om te ferienigjen as naasje-steaten. Lykas jo hawwe sjoen, wiene nasjonalistyske gefoelens wiidferspraat ûnder de middenklasse Dútsers, dy’t yn 1848 besochten de ferskillende regio’s te ferienigjen fan ‘e Dútske konklaasje yn in naasje-state nei in naasje. Dit liberale inisjatyf foar naasje-gebou wie lykwols ûnderdrukt troch de kombineare krêften fan ‘e monargy en it leger stipe troch de grutte grûnbesitters (neamd Junkers) fan Prusen. Fan doe naam Prusen oan ‘e Liederskip oan’ e lieding fan ‘e beweging foar nasjonale ienriedigens. De haadminister, Otto Von Bismarck, wie de arsjitekt fan dit proses útfierd mei de help fan it Prusyske leger en burokrasy. Trije oarloggen oer sân jier – mei Eastenryk, Denemark en Frankryk einige yn Prusyske oerwinning en foltôge it proses fan ienriedigens. Yn jannewaris 1871 waard de Prusyske kening, William I, waard William útroppen Dútske keizer yn in seremoanje hâlden by Versailles.
Op ‘e bittere kâlde moarn fan 18 jannewaris iepenbiere de foarsten fan’ e Dútske steaten fan ‘e leger, wichtige Prussyske ministers yn’ e paleis fan Versailles om it nije Dútske-ryk te ferkundigjen troch Kaiser William I of Prusen.
It proses fan ‘e naasje yn Dútslân hie de dominânsje fan Prusyske steatkrêft oantoand. De nije steat pleatste in sterke klam op modernisearjen fan ‘e munt, bankieren, juridyske en rjochterlike systemen yn Dútslân. Prússyske maatregels en praktiken waarden faak in model foar de rest fan Dútslân.
Language: West Frisian