Gerakan kasebut diwiwiti karo partisipasi kelas menengah ing kutha-kutha. Ewonan siswa ninggalake sekolah lan perguruan tinggi, kepala sekolah lan guru mundur, lan para pengacara nyerah laku. Pemilihan dewan kasebut boikot ing paling provinsi kajaba Madras, ing ngendi pesta keadilan, partai non-brahmans, rumangsa mlebu ing dewan kasebut minangka salah sawijining dewan kasebut mung diakses Brahmas.
Efek saka ora kerjasama ing ngarep ekonomi luwih dramatis. Barang manca dadi boikot, toko omben-omben sing dipilih, lan kain manca sing diobong ing bonfires gedhe. Impor kain asing sing dibedhekake antara taun 1921 lan 1922, regane ngeculake saka Rs 102 crore menyang crore Rs 57. Ing pirang-pirang pedagang lan pedagang kasebut ora gelem perdagangan ing barang manca utawa perdagangan manca. Minangka gerakan boikot boikot nyebar, lan wong-wong wiwit mbuwang sandhangan sing diimpor lan nganggo mung India, produksi pabrik tekstil India lan handlooms munggah.
Nanging gerakan iki ing kutha-kutha kanthi alon-alon alon-alon mudhun amarga macem-macem alasan. Kain Khadi asring luwih larang tinimbang pabrik pabrik, lan wong mlarat ora bisa tuku. Kepiye carane bisa ngupayakake gilingan pabrik pabrik dawa? Kajaba iku boikot ing institusi Inggris nyebabake masalah. Kanggo gerakan dadi sukses, institusi India alternatif kudu disiyapake supaya bisa digunakake ing papan ing Inggris. Iki alon-alon teka. Dadi para siswa lan guru wiwit nesu sekolah lan pengacara sing gabung karo kerja ing lapangan pemerintah.
Language: Javanese