Nie alle sosiale groepe is deur die abstrakte konsep van Swaraj ontroer nie. Een so ‘n groep was die ‘Untouchables’ van die land, wat van rondom die dertigerjare hulself Dalit of onderdruk het. Die Kongres het die Dalits lank geïgnoreer, uit vrees dat hy die Sanatanis, die konserwatiewe Hindoes met ‘n hoë kaste, beledig het. Maar Mahatma Gandhi het verklaar dat Swaraj nie honderd sou kom as die onaantasbaarheid nie uitgeskakel word nie. Hy het die ‘Untouchables’ Harijan, of die kinders van God, genoem, Satyagraha georganiseer om hulle toegang tot tempels te verseker, en toegang tot openbare putte, tenks, paaie en skole. Hy het self toilette skoongemaak om die werk van die Bhangi (die sweepers) te waardig, en het die boonste rolverdeling oorreed om hul hart te verander en ‘die sonde van onaantasbaarheid’ op te gee. Maar baie Dalit -leiers was lus vir ‘n ander politieke oplossing vir die probleme van die gemeenskap. Hulle het hulself begin organiseer, en het gereserveerde setels in onderwysinstellings geëis, en ‘n aparte kiesers wat Dalit -lede vir wetgewende rade sou kies. Politieke bemagtiging, het hulle geglo, sou die probleme van hul sosiale gestremdhede oplos. Dalit -deelname aan die burgerlike ongehoorsaamheidsbeweging was dus beperk, veral in die Maharashtra- en Nagpur -streek waar hul organisasie redelik sterk was.
Dr B.R. Ambedkar, wat die Dalits in 1930 in die Depressed Classes Association gereël het, het op die tweede ronde tafelkonferensie met Mahatma Gandhi bots deur afsonderlike kiesers vir Dalits te eis. Toe die Britse regering die eis van Ambedkar toegegee het, het Gandhiji vinnig begin dood. Hy het geglo dat afsonderlike kiesers vir Dalits die proses van hul integrasie in die samelewing sou vertraag. Ambedkar het uiteindelik die posisie van Gandhiji aanvaar en die resultaat was die Poona -verdrag van September 1932. Dit het die depressiewe klasse (later bekend as die skedule -kastes) in die provinsiale en sentrale wetgewende rade gegee, maar hulle moes deur die algemene kiesers verkies word. Die Dalit-beweging was egter steeds besig om die nasionale beweging van die Kongres te besorg.
Sommige van die Moslem -politieke organisasies in Indië was ook lou in hul reaksie op die burgerlike ongehoorsaamheidsbeweging. Na die agteruitgang van die nie-samewerking-Khilafat-beweging, voel ‘n groot deel van die Moslems vervreemd van die Kongres. Vanaf die middel van die 1920’s het die Kongres meer sigbaar geassosieer met openlik Hindoe-godsdienstige nasionalistiese groepe soos die Hindoe Mahasabha. Namate die verhouding tussen Hindoes en Moslems vererger, het elke gemeenskap godsdienstige optogte met militante ywer gereël, wat die Hindoe-Moslem-gemeenskaplike botsings en onluste in verskillende stede uitlok. Elke oproer het die afstand tussen die twee gemeenskappe verdiep.
Die Kongres en die Moslemliga het pogings aangewend om ‘n alliansie te heronderhandel, en in 1927 het dit geblyk dat so ‘n eenheid gesmee kon word. Die belangrike verskille was oor die kwessie van verteenwoordiging in die toekomstige vergaderings wat verkies sou word. Muhammad Ali Jinnah, een van die leiers van die Moslemliga, was bereid om die vraag na afsonderlike kiesers prys te gee, indien Moslems verseker is dat hulle voorbehou is in die Sentrale Vergadering en verteenwoordiging in verhouding tot die bevolking in die Moslem-gedomineerde provinsies (Bengale en Punjab). Onderhandelinge oor die kwessie van verteenwoordiging het voortgeduur, maar alle hoop om die kwessie op die konferensie van die All Partye in 1928 op te los, het verdwyn toe M.R. Jayakar van die Hindoe Mahasabha ten sterkste gekant is teen die kompromie.
Toe die burgerlike ongehoorsaamheidsbeweging begin het, was daar dus ‘n atmosfeer van agterdog en wantroue tussen gemeenskappe. Vervreemd van die Kongres kon groot dele van Moslems nie reageer op die oproep om ‘n verenigde stryd nie. Baie Moslemleiers en intellektuele het hul kommer uitgespreek oor die status van Moslems as ‘n minderheid in Indië. Hulle het gevrees dat die kultuur en identiteit van minderhede onder die oorheersing van ‘n Hindoe -meerderheid sou wees.
Bron D
In 1930 het Sir Muhammad Iqbal, as president van die Moslemliga, die belangrikheid van afsonderlike kiesers vir die Moslems as ‘n belangrike beskerming vir hul politieke belange van minderhede herhaal. Sy stelling is veronderstel om die intellektuele regverdiging te gee vir die eis van Pakistan wat in die daaropvolgende jare opgekom het. Dit is wat hy gesê het:
‘Ek het geen huiwering om te verklaar dat as die beginsel dat die Indiese Moslem geregtig is op volle en vrye ontwikkeling op die lyne van sy eie kultuur en tradisie in sy eie Indiese tuislande erken word as die basis van ‘n permanente gemeenskaplike nedersetting nie, hy gereed sal wees om dit alles vir die vryheid van Indië te kry. Die beginsel dat elke groep geregtig is op vrye ontwikkeling op sy eie lyne, is nie geïnspireer deur enige gevoel van noue kommunisme ‘n gemeenskap wat geïnspireer is deur gevoelens van slegte wil teenoor ander gemeenskappe nie, is laag en onheilspellend. Ek het die hoogste respek vir die gebruike, wette, godsdienste en sosiale instellings van ander gemeenskappe. Nee, dit is my plig volgens die leer van die Koran, selfs om hul aanbiddingsplekke te verdedig, indien nodig. Tog is ek lief vir die gemeenskaplike groep wat die bron van lewe en gedrag is en wat my gevorm het wat ek is deur my sy godsdiens, die literatuur, die denke, die kultuur daarvan en daardeur die hele verlede as ‘n lewende operatiewe faktor in my huidige bewussyn te gee …
‘Kommunalisme in sy hoër aspek is dan onontbeerlik vir die vorming van ‘n harmonieuse geheel in ‘n land soos Indië. Die eenhede van die Indiese samelewing is nie territoriaal soos in Europese lande nie … die beginsel van die Europese demokrasie kan nie op Indië toegepas word sonder om die feit van gemeenskaplike groepe te erken nie. Die Moslem -vraag na die skepping van ‘n Moslem -Indië in Indië is dus heeltemal geregverdig …
‘Die Hindoe meen dat afsonderlike kiesers strydig is met die gees van ware nasionalisme, omdat hy die woord’ nasie ‘verstaan om ‘n soort universele samesmelting te beteken waarin geen gemeenskaplike entiteit sy privaat individualiteit moet behou nie. So ‘n toestand van dinge bestaan egter nie. Indië is ‘n land van rasse- en godsdienstige verskeidenheid. Voeg hierby die algemene ekonomiese minderwaardigheid van die Moslems, hul enorme skuld, veral in die Punjab, en hul onvoldoende meerderhede in sommige van die provinsies, soos tans saamgestel is, en u sal die betekenis van ons angs om afsonderlike verkiesings te behou, duidelik sien.
Language: Afrikaans