সবাতোকৈ আপোন
১। কোৱা আৰু লিখা।
(ক) কবিয়ে কাক কাক সবাতোকৈ আপোন বুলি কৈছে ?
উত্তৰঃ নিজৰ আইক, নিজৰ দেশখনক আৰু নিজৰ মাতৃভাষাক।
(খ) কবিয়ে প্ৰাণৰ চিনাকি বুলি কাৰ কাৰ কথা কৈছে?
উত্তৰঃ গাঁও-নগৰ, জান-জুৰিৰ কথা কৈছে।
(গ) কবিতাটিত অন্তৰৰ ভাব কিহেৰে প্ৰকাশ কৰা বুলি কোৱা হৈছে?
উত্তৰঃ নিজৰ মাতৃভাষাৰে।
(ঘ) কবিয়ে জগতখন কাৰ কাৰ যোগেদি চিনি পাবলৈ আশা কৰিছে?
উত্তৰঃ নিজৰ আই, নিজৰ দেশ খন আৰু নিজৰ মাতৃভাষাৰ যোগেদি চিনি পাবলৈ আশা কৰিছে।
(ঙ) সুবিশাল পৃথিৱীত কাৰ স’তে, কেনেকৈ খোজ দিবলৈ কবিয়ে ইচ্ছা কৰিছে?
উত্তৰঃ সকলোৰে স’তে হাতে-হাতে ধৰা-ধৰিকৈ খোজ দিবলৈ কবিয়ে ইচ্ছা কৰিছে।
৪। কবিতাটিৰ মূলভাব লিখা-
উত্তৰঃ কবিতাটোত কবিয়ে আই, দেশ আৰু নিজৰ মাতৃভাষাক সবাতোকৈ আপোন বুলি কৈছে- ইয়াৰ কাৰণ আইৰ কাৰণে আমি জগতখন চিনি পালো।আৰু আমি আমাৰ দেশখনক আপোন বুলি কোৱাৰ কাৰণ হৈছে- ওপজা ঠাই খনৰ বাবে পৃথিৱীত আগুৱাই যাব পাৰিম সেইফালৰ পৰা দেশখন আমাৰ বাবে আপোন আৰু আমি আমাৰ মাতৃভাষাক সবাতোকৈ আপোন বুলি কোৱাৰ কাৰণ হৈছে- আমি আমাৰ মাতৃভষাৰে মনৰ ভাব প্ৰকাশ কৰিব পাৰোঁ। সেইফালৰ পৰা মাতৃভষা আমাৰ বাবে সবাতোকৈ আপোন।
৫। পাঠৰ পৰা অন্ত্যধ্বনি থকা শব্দবোৰ মিলাই লিখা।
উত্তৰঃ
আই – চিনাই
চহকী – চিনাকী
সুৰীয়া – কুমলীয়া
জগত – লগত
সুখ – দুখ
৭। বাক্য ৰচনা কৰা।
শুৱনিঃ পথাৰখন ধানেৰে শুৱনি হৈ পৰিছে।
সুৰীয়াঃ আমাৰ মাতৃভাষা সুৰীয়া নহলেও আমাৰ বাবে সদায় আপোন।
ধুনীয়াঃ পঞ্চী দেশিবলৈ ধুনীয়া যদিও পঢ়িৱলৈ নোৱাৰে।
চহকীঃ মানুহজন চহকী যদিও অহংকাৰী নহয় ।
কুমলীয়াঃ ৰহিমে নিজৰ মননৰ ভাব ঋষভৰ আগত কুমলীয়া ভাবে প্ৰকাশ কৰিলে ।
সুবিশালঃ সুবিশাল পৃথিৱীত হাতে-হাতে ধৰা-ধৰিকৈ খোজ দিবলৈ কবিয়ে ইচ্ছা কৰিছে।
৯। তলত দিয়া শব্দবোৰৰ নঞৰ্থক ৰূপবোৰ লিখা।
হ’ব – নহ’ব।
ধোওঁ – নোধোওঁ।
শুনা – নুশুনা।
কৰোঁ – নকৰোঁ।
খেলোঁ – নেখেলোঁ।
যাম – নাযাম।
দিম – নিদিম।
লিখোঁ – নিলিখোঁ।
১১। উপযুক্ত শব্দৰে খালী ঠাই পূৰ কৰা।
(ক) মই মোৰ আইক ভাল পাওঁ ।
(খ) মই মোৰ মাতৃভাষাক শ্ৰদ্ধা কৰোঁ ।
(গ) আমি আমাৰ স্বদেশক লৈ গৌৰৱ বোধ কৰো ।
১৬। সাঁথৰ ভাঙা।
(ক) নাকত বহি
কাণত ধৰে
এনে কি বস্তু
ভাল পায় নৰে?
উত্তৰঃ চচ্মা।
(খ) ক আইটি টপৰাই,
কাঢ়ি নিলে বাঢ়ি যায়।উত্তৰঃ সূতা।
(গ) দি মৰিল কোন ?
উত্তৰঃ দধীচি।
(ঘ) নি মৰিল কোন ?
উত্তৰঃ ৰাৱণ।
(ঙ) নিদি মৰিল কোন ?
উত্তৰঃ দুৰ্যোধন।
(চ) নকৈ মৰিল কোন?
উত্তৰঃ জয়মতী।