Hindi lahat ng mga pastoralist ay pinatatakbo sa mga bundok. Natagpuan din sila sa talampas, kapatagan at disyerto ng India.
Ang mga Dhangars ay isang mahalagang pastoral na pamayanan ng Maharashtra. Noong unang bahagi ng ikadalawampu siglo ang kanilang populasyon sa rehiyon na ito ay tinatayang 467,000. Karamihan sa mga ito ay mga pastol, ang ilan ay mga kumot na weaver, at ang iba pa ay mga kawani ng kalabaw. Ang Dhangar Shepherds ay nanatili sa gitnang talampas ng Maharashtra sa panahon ng monsoon. Ito ay isang semi-arid na rehiyon na may mababang pag-ulan at mahirap na lupa. Natatakpan ito ng madulas na scrub. Walang iba kundi ang mga tuyong pananim tulad ng Bapa ay maaaring mahasik dito. Sa monsoon ang tract na ito ay naging isang malawak na grazing ground para sa mga kawan ng Dhangar. Pagsapit ng Oktubre ay inani ng Dhangars ang kanilang bajra at nagsimula sa kanilang paglipat sa kanluran. Matapos ang isang martsa ng halos isang buwan nakarating sila sa Konkan. Ito ay isang umunlad na tract ng agrikultura na may mataas na pag -ulan at mayaman na lupa. Narito ang mga pastol ay tinanggap ng mga magsasaka ng Konkani. Matapos ang pag -aani ng Kharif ay pinutol sa oras na ito, ang mga patlang ay kailangang ma -fertilize at maghanda para sa pag -aani ng Rabi. Ang mga kawan ng Dhangar ay pinangangasiwaan ang mga bukid at pinapakain sa tuod. Ang mga magsasaka ng Konkani ay nagbigay din ng mga supply ng bigas na ibinalik ng mga pastol sa talampas kung saan mahirap makuha ang butil. Sa pagsisimula ng monsoon ay iniwan ng mga Dhangars ang Konkan at ang mga lugar sa baybayin kasama ang kanilang mga kawan at bumalik sa kanilang mga pag -aayos sa tuyong talampas. Ang mga tupa ay hindi maaaring tiisin ang mga kondisyon ng basa na monsoon. Sa Karnataka at Andhra Pradesh, muli, ang tuyong gitnang talampas ay natatakpan ng bato at damo, na pinaninirahan ng mga baka, kambing at mga herder ng tupa. Ang mga baka ng Gollas na baka. Ang Kurumas at Kurubas ay nagpalaki ng mga tupa at kambing at nagbebenta ng mga habi na kumot. Nakatira sila malapit sa kakahuyan, nilinang ang mga maliliit na patch ng lupa, nakikibahagi sa iba’t ibang mga maliit na kalakalan at nag -aalaga sa kanilang mga kawan. Hindi tulad ng mga pastoralist ng bundok, hindi ito ang malamig at niyebe na tinukoy ang mga pana -panahong ritmo ng kanilang paggalaw: sa halip ito ay ang kahalili ng monsoon at dry season. Sa tuyong panahon lumipat sila sa mga tract ng baybayin, at naiwan nang dumating ang pag -ulan. Ang mga buffalo lamang ang nagustuhan ang swampy, basa na mga kondisyon ng mga lugar sa baybayin sa mga buwan ng monsoon. Ang iba pang mga kawan ay kailangang ilipat sa tuyong talampas sa oras na ito.
Si Banjaras ay isa pang kilalang pangkat ng mga grazier. Sila ay matatagpuan sa mga nayon ng Uttar Pradesh, Punjab, Rajasthan, Madhya Pradesh at Maharashtra. Sa paghahanap ng mabuting pastureland para sa kanilang mga baka, lumipat sila sa mga malalayong distansya, nagbebenta ng mga baka ng baka at iba pang mga kalakal sa mga tagabaryo kapalit ng butil at kumpay.
Pinagmulan b
Ang mga account ng maraming mga manlalakbay ay nagsasabi sa amin tungkol sa buhay ng mga pangkat ng pastoral. Noong unang bahagi ng ikalabinsiyam na siglo, binisita ni Buchanan ang Gollas sa panahon ng kanyang paglalakbay sa Mysore. Sumulat siya:
‘Ang kanilang mga pamilya ay nakatira sa maliliit na nayon malapit sa palda ng kakahuyan, kung saan nililinang nila ang isang maliit na lupa, at pinapanatili ang ilan sa kanilang mga baka, na nagbebenta sa mga bayan ng ani ng pagawaan ng gatas. Ang kanilang mga pamilya ay napakarami, pito hanggang walong binata sa bawat isa ay karaniwan. Dalawa o tatlo sa mga ito ang dumalo sa mga kawan sa kakahuyan, habang ang nalalabi ay linangin ang kanilang mga bukid, at ibigay ang mga bayan ng kahoy na kahoy, at may dayami para sa thatch. ‘
Mula sa: Francis Hamilton Buchanan, isang paglalakbay mula sa Madras hanggang sa mga bansa ng Mysore, Canara at Malabar (London, 1807).
Sa mga disyerto ng Rajasthan ay nabuhay ang Raikas. Ang pag -ulan sa rehiyon ay maliit at hindi sigurado. Sa nakatanim na lupain, ang mga ani ay nagbabago bawat taon. Sa paglipas ng malawak na pag -unat walang ani ang maaaring lumaki. Kaya pinagsama ng Raikas ang paglilinang sa pastoralism. Sa panahon ng mga monsoon, ang Raikas ng Barmer, Jaisalmer, Jodhpur at Bikaner ay nanatili sa kanilang mga nayon sa bahay, kung saan magagamit ang pastulan. Pagsapit ng Oktubre, kapag ang mga grazing grounds na ito ay tuyo at pagod, lumipat sila upang maghanap ng iba pang pastulan at tubig, at bumalik muli sa panahon ng Monsoon. Isang pangkat ng Raikas – na kilala bilang Desertong Maru) Raikas – mga herded na kamelyo at isa pang pangkat na nagpalaki ng heep at kambing. Kaya nakikita natin na ang buhay ng mga grupong pastoral na ito ay sinuportahan ng maingat na pagsasaalang -alang ng isang host ng mga kadahilanan. Kailangang hatulan nila kung gaano katagal ang mga kawan ay maaaring manatili sa isang lugar, at malaman kung saan makakahanap sila ng tubig at pastulan. Kailangan nilang kalkulahin ang tiyempo ng kanilang mga paggalaw, at tiyakin na maaari silang lumipat sa iba’t ibang mga teritoryo. Kailangan nilang mag -set up ng isang relasyon sa mga magsasaka sa daan, upang ang mga kawan ay maaaring mag -graze sa mga ani na bukid at patayin ang lupa. Pinagsama nila ang isang iba’t ibang mga aktibidad – paglilinang, kalakalan, at pag -herding- upang mabuhay.
Paano nagbago ang buhay ng mga pastoralista sa ilalim ng pamamahala ng kolonyal?
Language: Tagalog